Αναμνήσεις

Αυτές δεν είναι μήπως που μας κρατούν συντροφιά όταν καθόμαστε εκεί κοντά στο τζάκι κάποια κρύα νύχτα του χειμώνα…
Αυτές δεν είναι που μας γυρίζουν πίσω …κάπου εκεί στο δημοτικό, που όταν πήγα πρώτη φορά έκλαψα, νομίζοντας ότι ήταν ότι χειρότερο στο κόσμο μπορούσε να μου συμβεί…στην πρώτη εκδρομή …και εκεί στο πρώτο χαμόγελο εκείνου του αγοριού….κάπου εκεί στο πρώτο σκασιαρχείο….κάπου εκεί στο πρώτο διαγώνισμα κάτω από την βάση……και ….στην πρώτη επαφή με την κόρη μου….
Είναι πολύ όμορφες λοιπόν οι αναμνήσεις, σχεδόν τις λατρεύω. Με κάνουν να σκέφτομαι αισιόδοξα. Όσο και αν κάποιες πονανε, μου δείχνουν ότι κάτι έχω κάνει στη ζωή μου. Είναι πολύ όμορφο να θυμάται κανείς παλιά.. χθεσινά γεγονότα, ακόμη κι αν είναι άσχημα.. Οι αναμνήσεις είναι το μόνο που μας απομένει όταν έχουμε χωριστεί από αυτούς που αγαπάμε. Άλλες φορές είναι καλές, άλλες φορές είναι κακές. Πάντα όμως μας κάνουν να νιώθουμε ένα μικρό τσίμπημα και μία νοσταλγία….

Αναμνήσεις …από την ζωή μου μέχρι και ΧΘΕΣ..
Τελικά όσο μεγαλώνεις δε γλιτώνεις από τον πειρασμό που συνδέεται με το χθες. Όμορφο πράγμα η ανάλυση των αναμνήσεων, σε διάφορες περιπτώσεις λειτουργεί και ως υποστήριξη για το κενό που νιώθεις, για την μοναξιά που σε πνίγει, ευτυχώς χωρίς κριτική από κανένα! Είναι η αποκλειστικότητα του μυαλού και της φαντασίας, η αποκλειστικότητα του συναισθηματικού μας κόσμου….




Αναμνήσεις….είναι πολύ μικρές μέσα στο τεράστιο κόσμο που ζούμε, είναι όμως αυτές που δεν παύουν να μας συντροφεύουν σ’ αυτόν τον τεράστιο κόσμο..


Μα ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που δεν γύρισε εκεί στην τρυφερή αγκαλιά της μητέρα του, εκεί στην μικρή γειτονία … στους φίλους του ……

Αναμνήσεις... Μυρίζω… Αφουγκράζομαι… Γεύομαι… Κοιτώ…
Αισθάνομαι…!

Υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που αρνούνται πεισματικά να κρατήσουν αναμνήσεις. Λένε ότι οι αναμνήσεις είναι σαν τα ερείπια: τα απομεινάρια του ένδοξου παρελθόντος.


Είναι κακό να ξεχνάς αλλά είναι ακόμα χειρότερο να ξεχνάς να ζήσεις...
Οι αναμνήσεις ξυπνάνε με ένα τραγούδι, με μία λέξη, με ένα αεράκι, με μία σκιά στον τοίχο, μια φωτογραφία , με μια σκηνή που εξελίσσεται στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Ξεκινάνε πάντα με δισταγμό. Ανακαλούνται από μόνες τους στην μνήμη μας. Τελειώνουν με ένα δάκρυ, δάκρυ χαράς ή λύπης, με ένα χαμόγελο πικρό μα και γλυκό…

Νύχτες και μέρες στολισμένες με αναμνήσεις …ταξίδια δίχως τέλος.
Μου είπε ένας μεγάλος κύριος …όταν εγώ ήμουν μικρή, μάθε να ζεις στιγμές γιατί φτιάχνουν όμορφες αναμνήσεις ….
Οι αναμνήσεις δεν σκονίζονται....